Binnenkort zet ik de raamvertelling 'De bokkenwagen' online. Waarom een raamvertelling? Dit omdat het mijn slaapverhaaltje is dat mijn moeder mij tijdens mijn kinderjaren vertelde in het verhaal Dé Dag. Ik heb het verhaal met plezier aangepast en wat langer gemaakt omdat ik waarschijnlijk binnen één minuut in slaap viel en het verhaal daar dan ook eindigde. Mijn moeder vertelde me altijd dat, zodra het verhaal begon, ik me klein maakte en rode warme oortjes kreeg. Ik was een echt buitenkind, dus vast moe als ik in bed lag. Hoewel het verhaaltje met de nodige fantasie geschreven is, loopt er ook een zweem van waarheid door deze vertelling. Zeker door de kunstschat de Situla uit de Duffelt. Maar je herkent kleine Het er ook zeker in terug. Dit kinderverhaal draag ik op aan mijn lieve zusje Lilian, die deze verhalen nooit zo mooi heeft kunnen beleven als ik dat kon.
Het begint zo....
“Zit het laken zo hoog genoeg? Dan kan je het zelf even terug slaan over de deken”. Mijn nog natte haren worden naar links geveegd en de bekende woorden ‘tot morgen’ zijn heel zachtjes gefluisterd. Ik maak me klein, want het is nog koud in bed en ik weet dat het verhaal begint…
Reactie schrijven
Astrid (zaterdag, 02 mei 2020 19:47)
Ik ben benieuwd hoe het jou vroeger is vergaan met het slapen gaan. Ik heb geen herinnering aan verhaaltjes voor het slapen gaan. Ik heb dat dus ook bij mijn dochter niet vaak gedaan. Wel zong ik iedere avond voor het slapen gaan voor haar het liedje van "Knofje" totdat ze sliep. �