Little gipsy

Vanmorgen stond ik in de badkamer mijn enorme bos haar te bekijken; geslapen met natte haren! Ik kon niet helemaal duiden van welke kant het geluid kwam, maar een draaiorgel draaide het repertoir af van ‘lang zal ze leven’. Hier in het bos? Ik zag het denkbeeldige slagwerkertje dat met zijn pofbroekje op het orgel driftig op een bel stond te tikken, al voor me. Gruwel! Er werd hard meegezongen met ‘lang zal ze leven’, iets wat in deze C19tijd ook nog best aannemelijk is dat je dat voor elkaar zingt. Hiep hiep hoera….alááááf (dacht ik er bij). Als ik al ergens met een grote boog omheen loop, dan is dat bij een draaiorgel, met van die enthousiaste draaiers die een centenbakje onder je kin schuiven en je boos aankijken als je niets geeft. En toch is er een moment in mijn leven geweest dat ik het draaiorgel adoreerde, (zo zegt de overlevering). Behendig wrik ik mijn handje als 3-jarige Het los van mijn moeders hand en ren als fanatiekeling richting het draaiorgel verderop op de Broerstraat in Nijmegen. Met de witte lakschoentjes sta ik druk te stampen op de maat en kijk als een bezetene naar het orgel. Mijn moeder voegt zich bij het publiek om haar eigen little gipsy te bekijken, want normaal is dat een verlegen kind. In onvervalst Nijmeegs hoort ze; ooh wa soet, fan wiej is da kind?’ ‘Dat is de mijne’ en ze trekt me weg. Maar ik ren terug en ga lekker dansen, met het hoofdje van een gefocust kind dat van roze in diep rood verandert. Bij het herhaalde verzoek om mee te komen, komt er vuur uit mijn ogen en een ‘Nee!’. Mijn moeder laat me tóch verder dansen, waarschijnlijk wel met een ijsje in het vooruitzicht.  Die week erop duwt ze me voor hetzelfde orgel in de hoop dat ze me weer kan zien dansen. ‘Toe dan’, zegt ze. ‘Nee!…ik vind orgels stom!’ En dat blijft zo. Dansen hoort nog steeds bij Het.