Covidgesprek

Hoewel goed voor de bungelende delen, ben ik niet altijd met een gloeiende bol op de Trap te vinden. Soms loop ik richting het heideveld waar ik dan ga werken aan mezelf onder het motto: “Stretch and Think”. Heel soms komt daar dan een clubje mariniers voorbij gerend, die wat stofwolken maken. Mooi dat ze die strakke koppies, sixpacks en spierballen op de kalender hebben vastgelegd, ik kijk ze wel even terug, denk ik dan. (LOL). Ik kom altijd enorm blij uit het bos terug en koers het liefst af op een kop koffie thuis, maar gisteren kon ik het niet laten om een wielrenner aan te spreken. Hij zat heerlijk rustig op die bank senang te wezen en was waarschijnlijk ook even in de thinkmodus. Maar hij pakte mijn invitatie tot een gesprek op. Hoe heerlijk is het als je van je hart even geen moordkuil hoeft te maken. En hoe fijn is het als niemand je beoordeelt, gewoon omdat je elkaar niet kent. Hoe lang we daar aan het kleppen waren, dat weet ik niet, maar eenmaal thuis was het zeker geen koffietijd meer. Velen van ons zouden er niet eens aan denken om zomaar iemand aan te spreken. En hoe bijzonder het was, wil ik nu vastleggen. Een gesprek in april 2020 in C. 

En ik zou willen zeggen tegen Justus; go for it! 

Wat is typerend voor jou? Dit is wat zo bij mij hoort: contact willen maken en verbinden. 

A COVID conversation in april 2020 

I realise the giant staircase (The Stairmaster) is great to tighten up certain body parts (and yes, my flushed face can light up the entire town for free) but mixing up my exercise routine will give my tired muscles some time to rest and recover.

So on odd days I just go for a long walk into the heathland to stretch and reflect. On occasion a Marine unit will run past leaving me literally in the dust, without any opportunity to admire their svelte bodies. Kudos to the genius who produced the Marines equivalent of the Firefighter Calendar!

Refreshed from my walk I usually head straight home in great spirits longing for a cup of coffee. But yesterday I could not help but notice this lone road biker seated zen-like on this bench. I just felt the urge to walk up to him and say hello. He did not seem to mind the intrusion. In fact, within no time words were flowing. Sometimes it’s just easier to open up to a stranger. You can get things off your chest without the other person having any context. There is no judgement because there is no attachment. It was the ultimate Covid-19 conversation. I have no idea how long we were out talking but it was way past my coffee time.

Now that I captured this spontaneous meeting here in this blog, I would like to say to Justus: Go for it!

Note: What is one of your distinguishing traits? Mine: A strong desire to connect and relate to people. 

Thanks Mui!